Podpořte nás

Pokud chcete pomoci lidem prchajícím před válkou, můžete přispět prostřednictvím transparentního účtu 2002172892/2010

Financujeme kurzy českého jazyka pro ukrajinské občany.

Ukrajina-640x427

Informacja turystyczna w jęnzyku polskim

Miasto Czeska Skalica

Położenie i charakterystyka:
Czeska Skalica położona jest w województwie kralovehradeckim, w południowym przygranicznym regionie turystycznym „Pogranicze Kłodzkie”. Sąsiaduje z czterema miastami szczególnymi ze względu na walory turystyczne – Nachodem, Nowym Miastem nad Metują, Jaromierzem i Czerwonym Kościelcem. Atrakcyjność miejsca dodatkowo podnoszona jest przez bliskość przejścia granicznego Náchod–Běloves, oddalonego od Czeskiej Skalicy o zaledwie 12 km.Miasto Czeska Skalica rozciąga się po obu brzegach rzeki Úpy, mającej swoje źródło w Karkonoszach i stanowiącej w Jaromierzu dopływ Łaby. Miasto położone jest na wysokości około 280 m n.p.m. Podczas dobrej widoczności patrząc w kierunku północy można zobaczyć Karkonosze z najwyższą górą Czech – Śnieżką. Ze strony wschodniej rozciąga się panorama Gór Orlickich.W Czeskiej Skalicy na stałe mieszka około 5,5 tys. mieszkańców, a podczas sezonu turystycznego przebywa tu aż dwa razy tyle osób. Całkowity obszar miasta wynosi 1.735 ha, włącznie z dzielnicami Malá Skalice, Zájezd, Spyta, Zlíč i Ratibořice.W bezpośrednim sąsiedztwie miasta znajduje się zalew wodny Rozkoš, ze względu na swoją wielkość często nazywany „wschodnioczeskim morzem”. Powierzchnia lustra wody wynosi około 1.000 ha, a przeciętna głębokość to 10 m. Jest to zbiornik retencyjny zapobiegający powodziom, jednak wykorzystywany jest również do celów rekreacyjnych, uprawiania sportów wodnych i hodowli ryb w celach sportowych i komercyjnych.
 
Historia:
Pierwsza bezpośrednia wzmianka o miejscowości Skalice pochodzi z roku 1238. Ówcześni tutejsi mieszkańcy znajdowali się na obszarze dobrze strzeżonym przez dwie średniowieczne twierdze znajdujące się w pobliżu rzeki Úpy. Wielkoskalicka twierdza znajdowała się na lewym brzegu Úpy w pobliżu wejścia do Doliny Babuni chroniąc trakt Úpy. Twierdza małoskalicka wznosiła się na skale nad brodem strzegąc przecięcia traktu kłodzkiego i traktu Úpy. O trakcie kłodzkim wspomina już Kosma w swojej kronice z roku 1068. Odkrycie monet rzymskich z lat 41 do 185 n.e. dowodzi, że kupcy mogli wędrować tędy jeszcze znacznie wcześniej.           Czeska Skalica (powstała w wyniku połączenia dwóch początkowo niezależnych gmin Velká Skalice i Malá Skalice) znalazła się w swojej historii w centrum wydarzeń podczas wojen husyckich. W roku 1424 Jan Żyżka z Trocnova pobił pod Skalicą wojska panów katolickich. W roku 1441 spustoszenia Skalicy dokonali Ślązacy, a w roku 1450 została zniszczona przez oddziały wojewody. Jadwiga Smirzycka ze Smirzyc w roku 1575 nadała Skalicy prawa miejskie. Za czasów tej właścicielki miejscowości Velká Skalice i Malá Skalice zostały włączone do posiadłości nachodzkiej. Po bitwie pod Białą Górą właścicielem miasta został ród Trczków z Lipy, a później Octavio Piccolomini. Skalica była wielokrotnie zniszczona przez pożary. W roku 1639, gdy miasto zostało spalone przez Szwedów, spłonęła cała dzielnica historyczna. Podczas ostatniego wielkiego pożaru w roku 1846 w popioły obróciły się 43 domy.
W czeskiej świadomości kulturowej nazwa Czeska Skalica jest nieodłącznie związana z czeskim odrodzeniem narodowym. W zajeździe Steidlera „U Bílého lva” (Pod Białym Lwem) z dużą salą – obecnie będącą częścią Muzeum Bożeny Niemcowej – od roku 1837 odbywały się Święta Dalii. Królową pierwszego Balu Dalii została siedemnastoletnia Barunka Panklowa-Niemcowa. Bedrzich Smetana po udziale w Święcie Dalii z inspiracji tym wydarzeniem skomponował znaną „Polkę Dalii”. Od czasu rozpoczęcia produkcji w pierwszej czeskoskalickiej przędzalni bawełny w roku 1838, rozpoczyna się nowy okres w dziejach miasta. Rozwój miasta został przerwany w roku 1866 przez wojnę. 28 czerwca 1866 w bitwie pod Czeską Skalicą Prusowie odnieśli zwycięstwo nad Austriakami. W ciągu jednego dnia zginęło ponad pięć tysięcy osób. Poległych upamiętnia cmentarz wojskowy, znajdujący się przy drodze z Czeskiej Skalicy do miejscowości Zlíč oraz wiele pomników i prostych krzyży znajdujących się w okolicy. Po okresie początkowych trudności młodej powojennej Republiki Czechosłowackiej nastąpił upragniony wzrost gospodarczy. Od początku lat dwudziestych XX w. w Czeskiej Skalicy nastała nowa era rozwoju i rozbudowy. W latach 1923–1929 wybudowano sieć wodociągową, a w roku 1927 rozpoczęto budowę sieci kanalizacyjnej. W latach 1925–1927 w Czeskiej Skalicy wybudowano państwową pocztę, budynek straży miejskiej, urząd podatkowy i zakład ubezpieczeń społecznych. W latach 1924–1928 Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” wybudowało własny budynek. Do znanych budowli miasta dołączył w latach trzydziestych i czterdziestych XX w. nowoczesny budynek ubezpieczalni (obecnie urzędu miasta), willa rodziny Čerychów stanowiąca klejnot architektoniczny miasta, kościół Czechosłowackiego Kościoła Husyckiego, a także inne obiekty. Światowy kryzys gospodarczy lat trzydziestych XX w. przepowiadał wojnę światową. Czechosłowacja w sposób bezpośredni była zagrożona przez hitlerowską Trzecią Rzeszę. Również Czeska Skalica intensywnie przeżywała ten czas niepokoju. Po 15 marca 1939 r. miasto stało się częścią protektoratu. Po wydaniu przez Hitlera rozkazu zaatakowania Polski, 1 września 1939 roku przez Czeską Skalicę przejeżdżały szybkie oddziały zmotoryzowane w kierunku Nachodu i wsi Běloves, rozpoczynając II Wojnę Światową. Na szczęście przez pogranicze kłodzkie nie przechodził front II Wojny Światowej. Jednak ostatnie miesiące wojny także tu przebiegały w sposób dramatyczny. Od stycznia 1945 uciekali tędy przed Armią Czerwoną uchodźcy z Górnego oraz Dolnego Śląska i przybywało tu wojsk niemieckich. W lasach ukrywali się zbiegli jeńcy radzieccy i oddziały partyzanckie. W tych okolicznościach 5 maja 1945 r. w Czeskiej Skalicy, podobnie jak w okolicznych miastach wybuchło zbrojne powstanie rewolucyjne. Dopiero 10 maja 1945 r. w Czeskiej Skalicy zapanował spokój. Historia miasta po roku 1945 ponownie wiąże się z produkcją tekstylną, która utrzymała się tu także po zakończeniu II Wojny Światowej. Do dziś w mieście zachowała się wyjątkowa ekspozycja poświęcona dziejom włókiennictwa, szczególnie dotycząca technik druku włókienniczego. Muzeum Włókiennictwa – Oddział Muzeum Artystyczno-Przemysłowego w Czeskiej Skalicy jest jedynym czeskim muzeum specjalizującym się w dziejach włókiennictwa czeskiego i zagranicznego. 
 
Współczesność:
Czeska Skalica ze względu na swoje otoczenie od dawien dawna jest miejscem bogatym w piękno przyrody, zabytki kultury i ciekawostki. Rozwój turystyki bez wątpienia wsparty był przez przywrócenie Święta Dalii i udostępnienie miejsc związanych z autorką i dziełem Bożeny Niemcowej, najznakomitszej czeskiej pisarki. Często odwiedzanym miejscem w Czeskiej Skalicy jest Muzeum Bożeny Niemcowej i Szkoła Barunki. Ulubionym i często odwiedzanym celem wycieczek stała się także pełna romantyzmu Dolina Babuni. Po roku 1989 miasto stało się ważnym centrum ruchu turystycznego, handlu i usług, na co wpływ miał także rozwój sektora prywatnego. Do tradycyjnej produkcji tekstylnej stopniowo dołączała się także produkcja żywności (kombinat mięsny, piekarnia), przemysł maszynowy, wytwórstwo nawozów przemysłowych... Czeska Skalica znana jest także z tradycyjnej miejscowej produkcji: hodowli owoców (głównie jabłek), pszczelarstwa i ryb. Obecnie dzięki turystom i wszystkim gościom miasta bardzo dobrze rozwija się oferta usług hotelarskich i gastronomicznych. Noclegi oferowane są w różnych formach – w hotelach, pensjonatach, apartamentach i jako pokoje w domach prywatnych, a także nie brak tu do wynajęcia domków letniskowych. Miasto zyskało na atrakcyjności również dzięki zalewowi wodnemu Rozkoš, wybudowanemu w latach 1951–1973. Na jego brzegu, przy głównej drodze z Czeskiej Skalicy do Nachodu wybudowano Autocamping Rozkoš i całoroczny ośrodek sportowo-rekreacyjny. Oferowane są tam noclegi w domkach, pod namiotami i w przyczepkach kampingowych, znajduje się tam jednocześnie wiele atrakcji – brodzik dla dzieci, zjeżdżalnia, powierzchnia plażowa trawiasta, sauna, kino letnie, minigolf, boisko sportowe dla dzieci i dorosłych, motokros, wędkarstwo, sprzedaż zezwoleń wędkarskich, wypożyczalnia sprzętu sportowego (łódek, desek surfingowych, rowerów), restauracja, punkty małej gastronomii i inne punkty oferujące atrakcje sportowe i kulturalne pozwalające na jak najbardziej wartościowe wykorzystanie czasu przez gości. W ramach współpracy transgranicznej w Czeskiej Skalicy powstała miejska trasa turystyczna „City Walk”, która posiada dwie pętle. Pierwsza prowadzi przez centrum miasta i wynosi 2,5 km. Druga pętla, mierząca 8 km, zaprowadzi turystów aż do Doliny Babuni. Trasa posiada 11 stanowisk. Dla lepszej orientacji, dostępności informacji i wygody gości i mieszkańców miasta w ramach projektu zaprojektowano infokioski, tablice i elementy małej architektury. Sprzęt audio przybliża turystom najbardziej ciekawe miejsca w mieście, podając informacje w czterech językach. Reklama miast włączonych do projektu „City Walk” wspierana jest także przez prezentacje w sieci www. Region turystyczny „Pogranicze Kłodzkie”, do którego należy również miasto Czeska Skalica, to miejsce oferujące idealne warunki do odpoczynku, poznawania nowych ludzi i aktywnego spędzania urlopu. Można tu wędrować pieszo, na rowerze, samochodem, pociągiem, łodzią lub na grzbiecie konia. Piękno krajobrazu można podziwiać także podczas lotów turystycznych. To miejsce ludzi serdecznych i gościnnych. Ciężko opisać wszystkie zalety i atrakcje tego miejsca, dlatego lepiej tam pojechać i wszystko zobaczyć samemu.
 
Kraina Bożeny Niemcowej
Największa czeska pisarka, Bożena Niemcowa, przeżyła dzieciństwo i okres dojrzewania właśnie w naszym regionie. Od roku 1820 do siedemnastego roku życia mieszkała Barunka Panklowa (B. Niemcowa) razem z rodzicami w pobliskich Raciborzycach, uczęszczała do szkoły w Czeskiej Skalicy i w tutejszym kościele WMP wyszła za mąż za Józefa Niemca. Do tego regionu Bożena Niemcowa powróciła później razem z dziećmi, przebywając w czasie wakacji w Starej Bielarni w Raciborzycach. Miejsce akcji powieści „Babunia” – swojego największego dzieła literackiego – osadziła właśnie w tych znanych sobie miejscach: w Raciborzycach i w Czeskiej Skalicy. Książka jest wyidealizowanym obrazem dzieciństwa i młodości pisarki, opowiadając jednocześnie o życiu ludzi na wsi, pełnym ich codziennych problemów i radości. W Czeskiej Skalicy i Raciborzycach znajduje się bardzo dużo historycznych pamiątek i ciekawostek związanych z życiem i twórczością Bożeny Niemcowej. Najobszerniejsza ekspozycja znajduje się w Muzeum Bożeny Niemcowej. W maju i czerwcu na tydzień ożywa Szkoła Barunki przybliżając gościom atmosferę klasy szkolnej z XIX wieku. Każdego roku w czerwcu w Dolinie Babuni na tydzień pojawiają się ożywione postaci z powieści „Babunia”. Podczas spaceru przez park pałacowy można spotkać służbę pałacową i księżnę z ich pannami respektowymi. Przed młynem swawoli wesoła czeladź, a przy Starej Bielarni babunia opowiada swoim wnuczętom różne historie. Również tradycja jesiennego Święta Dalii w Czeskiej Skalicy ciągle trwa. Każdego roku we wrześniu czeskoskalicki zes pół muzealny okrasza swoją przestrzeń wystawą dalii, czemu towarzyszy bogaty program kulturalny, a raz na pięć lat odbywa się znany Bal Dalii.
 
Dolina Babuni
Na północnych obrzeżach Czeskiej Skalicy znajduje się bardzo często odwiedzane przez turystów miejsce, tzw. Dolina Babuni, rozciągająca się wzdłuż rzeki Úpy od Czeskiej Skalicy po Havlovice. Dolina Babuni, będąca narodowym zabytkiem przyrody, zajmuje obszar 780 ha, w tym 334 ha to obszar narodowego zabytku kultury. Podczas spacerów przez dolinę odwiedzający mogą podziwiać piękno natury, interesujące zabytki historyczne, zagłębiając się jednocześnie w historie opisane przez pisarkę Bożenę Niemcową. Można podziwiać pałac empirowy z ogrodem angielskim, Starą Bielarnię, młyn i magiel, rzeźbę „Babunia z dziećmi”, pałacową szklarnię, pawilon myśliwski, Jaz Wiktorki i rzekę Úpę. Dolina Babuni w Raciborzycach jest doskonałym przykładem harmonii elementów przyrodniczych i kulturowych krajobrazu, dlatego należy do najbardziej popularnych i najczęściej odwiedzanych miejsc w województwie. W roku 1981 na trasie z Czeskiej Skalicy do Raciborzyc wykonano ścieżkę edukacyjną, którą opiekuje się Muzeum Bożeny Niemcowej. Ścieżka posiada 7,5 km długości i znajduje się na niej 25 punktów informacji literackich i przyrodniczych. Ścieżka użytkowana jest od maja do września.  Kolejną ścieżką mającą swój początek w Raciborzycach jest Ścieżka Jakuba Míli. Pętla o długości 6 km wyposażona jest w trzy tablice informacyjne i utrzymywana jest przez cały rok. Dodatkowe informacje i materiały promocyjne dotyczące Czeskiej Skalicy, Doliny Babuni, szlaków turystycznych, ścieżek edukacyjnych, tras rowerowych, możliwości zakwaterowania i propozycji wycieczek na terenie całego Pogranicza Kłodzkiego, są dostępne w Regionalnym Centrum Informacji Turystycznej, mieszczącym się w centrum Czeskiej Skalicy.
                                                                      
Wojna 1866 roku
Wojna prusko-austriacka, określana niekiedy mianem wojny siedmiotygodniowej, rozegrała się latem 1866 r. Była jedną z ostatnich, o ile nie ostatnią, z wojen prowadzonych w tak zwanym „starym stylu”. Do ataków użyto potężnych zwartych kolumn piechoty, licznych zastępów kawalerii, po raz ostatni w armii austriackiej wykorzystano wówczas strzelby ładowane od przodu. Głównymi przyczynami zwycięstwa wojsk pruskich okazały się: przewaga taktyczna, doskonalsze uzbrojenie piechoty i o wiele lepiej przygotowany korpus dowódczy. Wojna z 1866 r. wywarła duży wpływ na życie regionu leżącego pomiędzy Náchodem i Hradcem Králové. W ciągu trzech czerwcowych dni w okolicach pierwszego z wymienionych miast, a także Českiej Skalicy i Svinišťan w trzech bitwach starło się ponad 100 tysięcy żołnierzy. Na polu walki pozostały tysiące martwych i rannych. Jedna z najważniejszych batalii rozegrała się 28. czerwca 1866 r. na obrzeżach Českiej Skalicy. Po przegranej bitwie pod Náchodem, 27. czerwca austriacki VI korpus wycofał się w kierunku Českiej Skalicy i zajął wzgórza pomiędzy dworcem i miejscowością Zlíč. Następnego dnia wczesnym rankiem jego miejsce przejął VIII korpus dowodzony przez arcyksięcia Leopolda. Pomimo rozkazu dowódcy naczelnego austriackiej armii, Ludvíka Benedeka, który zarządził odwrót wojsk z niekorzystnych pozycji, około godziny 10.00 jednostka przystąpiła do ataku. Katastrofie nie zapobiegło wsparcie ze strony brygady generała Fragnera, a wśród wielu poległych znalazł się między innymi komendant. Po godzinie 14.00 arcyksiążę Leopold wydał rozkaz odwrotu. Českoskalicki dworzec trafił w ręce Prusaków, a ich zwycięstwo w całej bitwie pod Česką Skalicą stało się faktem. Odwrót jednostek austriackich przez miasto i wylewającą rzeką Úpę odbywał się w chaosie, woda dla wielu żołnierzy okazała się śmiertelną pułapką. Podczas jednego dnia walk pod Česką Skalicą zginęło ponad 3 000 osób. Następnego dnia starcie austriacko-pruskich wojsk kontynuowano pod Svinišťanami. Również ta niepotrzebna bitwa zakończyła się wygraną Prusaków. Bilans decydujących walk, które miały miejsce 3. lipca 1866 na wzniesieniu Chlum pod Hradcem Králové, to ostateczna klęska armii austriackiej i ogromne straty w ludziach oraz sprzęcie.
 
 
Ścieżki edukacyjne
Przez wszystkie ważne miejsca walk rozegranych w naszym regionie w ramach wojny prusko-austriackiej w 1866 r. prowadzą ścieżki edukacyjne, przeznaczone zarówno dla pieszych, jak i rowerzystów. Pierwszą tego typu trasę stworzyło w latach 1996–1998 Towarzystwo Przyjaciół Historii Wojskowej – 6. chorągiew strzelców polnych Náchod. Turyści podążając szlakiem edukacyjnym „Náchod–Vysokov–Václavice 1866” odwiedzają miejsca, na których 27. czerwca 1866 toczyła się bitwa pod Náchodem. Trasa obejmuje dziewięć przystanków i trzy oznaczone trasy poboczne z tablicami informacyjnymi. Ścieżka edukacyjna rozpoczyna się przed portalem tzw. traktu urzędniczego Zamku Państwowego w Náchodzie, prowadzi przez cmentarz wojskowy Pod Białym Krzyżem, dalej przez wsie Kramolna, Vysokov i Václavice, a kończy się na stacji kolejowej Václavice. Trasa główna liczy w sumie 8,5 km, trasy poboczne – 4,5 km. Z opisywaną ścieżką za pośrednictwem 5-kilometrowej trasy pośredniej (na której znajduje się jeden przystanek w Provodovie) łączy się kolejna ścieżka edukacyjna, nazwana „Česká Skalice–Svinišťany–Josefov 1866”. Powstała ona w roku 2004 dzięki staraniom Komitetu na Rzecz Zachowania Zabytków Wojennych z roku 1866 Jak sama nazwa wskazuje, szlak prowadzi turystów po polach bitwy w okolicach Českiej Skalicy i Svinišťan, gdzie w dniach 28. i 29. czerwca pamiętnego roku rozegrały się kolejne walki w ramach siedmiotygodniowego konfliktu pomiędzy Austrią i Prusami. Początek ścieżki edukacyjnej znajduje się w miejscowości Kleny, zaś koniec – na cmentarzu fortecznym w Josefovie. Trasa liczy 30 km i obejmuje 22 przystanki z tablicami informacyjnymi. Na nich w trzech wersjach językowych (czeski tekst przetłumaczono na język polski i niemiecki) opisano przebieg bitwy, a całość uzupełniono mapkami sytuacyjnymi oraz reprodukcjami obrazów z ówczesnej epoki. Przedstawiono tu również poszczególne rodzaje wojsk (łącznie z umundurowaniem i uzbrojeniem) armii austriackiej i pruskiej. Obie oznaczone ścieżki edukacyjne wchodzą w skład 45-kilometrowej trasy rowerowej „Ślady krwi i żelaza 1866”, która kończy się na Chlumie koło Hradca Králové, gdzie 3. lipca 1866 r. miało miejsce decydujące starcie całej wojny.
 
 

Miejskie trasy turystyczne

a) Pierwsza pętla prowadzi przez centrum miasta – długość 2,5 km
 
Nowy Ratusz przy alei T. G. Masaryka
W pobliżu rynku znajduje się modernistyczny budynek, zbudowany w stylu funkcjonalistycznym według projektu architekta Jindřicha Freiwalda. Budynek powstał w roku 1933 na potrzeby miejskiego banku. Później służył jako dom kultury, zakład finansowy, a od roku 2003 mieści się tu siedziba urzędu miejskiego. Godłem miasta Czeska Skalica jest złota sześcioramienna gwiazda na niebieskim tle.
 
Pomnik poległych podczas I Wojny Światowej
Autorem pomniku klęczącego rosyjskiego legionisty oddającego hołd poległym towarzyszom broni jest rzeźbiarz František Bílek. Dziesięć lat później, 17 lipca 1932 r., do komory cokołu włożono ziemię z trzech ważnych pól walki I Wojny Światowej: z galicyjskiego Zborowa, francuskiego Chemin des Dames i włoskiego Doss Alto. Odsłonięcia pomnika dokonano 11 czerwca 1922 r. na alei Masaryka.
 
Pomnik Bożeny Niemcowej i nowogotycka fontanna na Placu Husa (czes. Husovo náměstí)
Pomnikiem autorstwa Mořica Černila (z r. 1888 r.) jest popiersie Bożeny Niemcowej umieszczone na wysokim słupie z dwoma postaciami alegorycznymi. Relief z brązu umieszczony na cokole ukazuje scenę z powieści „Babunia”. W pobliżu pomnika, w centrum placu, znajduje się nowogotycka fontanna z piaskowca pochodząca z roku 1867 i barokowa kolumna maryjna z pozłacaną rzeźbą Marii Panny i reliefami świętych.
 
Stary Ratusz na Placu Husa (czes. Husovo náměstí)
Pierwotny budynek ratusza wybudowano pod koniec XVI w. Obecny wygląd zawdzięcza przebudowie wykonanej w stylu neogotyckim w roku 1863. W roku 1931 powstało tu pierwsze czeskie muzeum literackie – Muzeum Bożeny Niemcowej – mające tu swoje miejsce do roku 1962, kiedy to zostało przeniesione do byłego, świeżo zrekonstruowanego zajazdu Steidlera „Pod Białym Lwem”. Dwie tablice pamiątkowe znajdujące się w ratuszu poświęcone są miejscowym ofiarom okupacji nazistowskiej oraz aktowi powołania Muzeum Bożeny Niemcowej i jego pierwszemu dyrektorowi, nauczycielowi Janowi Krtičkovi (1900–1975).
 
Szkoła Barunki
Pierwsza wzmianka pisemna dotycząca szkoły pochodzi z roku 1407, a nauka w niej była prowadzona do końca roku 1864. W roku 1919 na ścianie frontowej drewnianej szkoły skalickiej umieszczono tablicę pamiątkową z brązu artysty rzeźbiarza Quida Kociana, nazywana „Hołd dzieci Bożenie Niemcowej”. Obecny wystrój wykonano według projektu architekta Vladimíra Labskiego w latach 1972–1981. Oprócz klasy szkolnej z XIX w. z pochodzącymi z tego okresu pomocami szkolnymi możemy tu znaleźć gabinet nauczyciela i ekspozycje poświęcone historii Czeskiej Skalicy oraz wojnie austriacko-pruskiej (wojnie siedmiotygodniowej). Od Szkoły Barunki do Raciborzyc i  dalej aż do Rýzmburka prowadzi ścieżka edukacyjna Dolina Babuni. Szkoła Barunki stanowi część Muzeum Bożeny Niemcowej w Czeskiej Skalicy.                                                           
 
Muzeum Bożeny Niemcowej
Muzeum znajduje się w byłym zajeździe „Pod Białym Lwem”, wybudowanym w roku 1824 przez Józefa Steidlera. W roku 1836 w dobudowanej Sali Dalii (nazwa ta jest zainspirowana historycznym Świętem Dalii), w latach 1837–1847 odbywały się wystawy dalii i bale patriotyczne. W balu dwukrotnie brała udział także Bożena Niemcowa-Panklowa, która mając siedemnaście lat, dwa dni po swoim ślubie, została tu wybrana królową balu. Oprócz ekspozycji, przybliżającej gościom życie i twórczość Bożeny Niemcowej, ogromną zasługą muzeum jest odnowienie tradycji obchodów Święta Dalii.                                                                  
 
Pomnik Barunki Panklowej
Pomnik z brązu, przedstawiający siedemnastoletnią Barunkę Panklową, umieszczono w parku przed czeskoskalickim zespołem muzealnym w roku 1970. Autorką pomnika jest rzeźbiarka Marie Uchytilová-Kučová.
 
Pozostałości twierdzy małoskalickiej
Twierdzę małoskalicką wybudowano w XIII wieku za panowania Przemysława Otokara I, z potrzeby ochrony skrzyżowania Szlaku Kłodzkiego i ścieżki prowadzącej wzdłuż rzeki Úpy. Podczas badań archeologicznych przeprowadzonych w latach 1980–1988 odkryto fundamenty byłych murów obronnych i okrągłą część piwniczną potężnej wieży. Podczas późniejszej rekonstrukcji części te zostały nadmurowane ponad powierzchnię.
 
Muzeum Włókiennictwa – Oddział Muzeum Artystyczno-Przemysłowego
Na terenie czeskoskalickiego zespołu muzealnego znajduje się również Muzeum Włókiennictwa – Oddział Muzeum Artystyczno-Przemysłowego. Muzeum powstało w roku 1936 w mieście Dvůr Králové nad Labem; w Czeskiej Skalicy jego zbiory udostępnione są zwiedzającym od roku 1990. Jest to jedyne muzeum w Czechach specjalizujące się w historii produkcji tekstylnej. Jego unikalne zbiory dokumentują rozwój włókiennictwa, a szczególnie druku na tekstyliach. Ekspozycje poświęcone są produkcji ręcznej i przemysłowej, tradycjom produkcji bawełniarskiej i historii drukarni tekstylnych w Czechach Wschodnich, a także współpracy plastyków z producentami branży włókienniczej. W muzeum można zobaczyć wyposażenie warsztatu do cyjanokopiowania, warsztatu wzorcarza i grawera walców drukarskich, sprawną tkalnię, urządzenie nadrukowujące, walcową maszynę drukarską i stół do mechanicznego druku filmowego.                                                                                                                                 
 
Kościół Wniebowzięcia Maryi Panny
Pierwotna kaplica z roku 1350 została przebudowana na kościół, którego obecny barokowy wygląd  pochodzi z roku 1725. Na ołtarzu głównym możemy podziwiać szczególne dzieło rzeźbiarskie Seweryna Stolarza – Wniebowzięcie Maryi Panny – z roku 1732. Cennym zabytkiem jest chrzcielnica cynowa z roku 1490 z najstarszą zachowaną nazwą miasta „Česká Skalice”. W kościele tym 12 września 1837 roku miała ślub młoda Barunka Panklowa z Józefem Niemcem. Na fasadzie kościoła i na wieży znajdują się kule armatnie, jako pozostałości wojny austriacko-pruskiej z 1866 roku. Przed kościołem stoją rzeźby św. Floriana z 1766 r., św. Jana Nepomucena z 1744 r. i św. Donaty.
 
Stara plebania
Jednopiętrowy murowany budynek barokowy z czterospadowym gontowym dachem i zewnętrznymi dwuramiennymi murowanymi schodami jest przykładem baroku ludowego. Od początku XIX wieku plebania służyła jako miejsce zakwaterowania emerytowanych duszpasterzy. W pierwszej połowie XIX wieku mieszkali tu dwie znane postaci: Franciszek Hurdałek – hodowca dalii, twórca czeskoskalickich obchodów Święta Dalii, i Józef Myślimir Ludwik – sławny kronikarz ziemi nachodskiej. Ich nazwiska znajdują się na płycie pamiątkowej fasady plebanii.
                                                                                                              www.ceskaskalice.cz
 
 
b) Druga pętla prowadzi do Doliny Babuni – długość 8 km
Pawilon myśliwski
Na początku drogi leśnej nazywanej „Bažantnice”, wiodącej z Raciborzyc do Czeskiej Skalicy, od 1800 roku stoi empirowy pawilon myśliwski (herbaciany), który służył panom do odpoczynku i posiłku podczas łowów lub podczas przejażdżek konnych.
 
Pałac Raciborzyce
Dzięki dziełu „Babunia” Bożeny Niemcowej pałac jest nam znany głównie jako rezydencja letnia Katarzyny Wilhelminy Żagańskiej, która w roku 1800 odziedziczyła Raciborzyce, jako część dóbr nachodzkich. Wygląd pałacu pochodzi z początku XVIII wieku, kiedy w pobliżu opuszczonej twierdzy raciborzyckiej z XIV w. Lorenzo Piccolomini wybudował piętrowy barokowy pałacyk z kaplicą w stylu małych włoskich rezydencji letnich.       
                                                                     
Ogród pałacowy
W bezpośrednim otoczeniu pałacu Katarzyna Żagańska poleciła zlikwidować stary dziedziniec gospodarczy, dzięki czemu powstała przestrzeń do stworzenia ogrodu spacerowego. Wewnętrzny ogrodzony ogród obecnie posiada powierzchnię 5,5 ha. Obszarowi ogrodu pałacowego i całej Dolinie Babuni w roku 1952 nadano status narodowego rezerwatu przyrody (obecnie Narodowy Zabytek Przyrody „Dolina Babuni”). Podczas badań dendrologicznych w latach 1976–1977 opisano tu ogółem 124 gatunków i odmian roślin drzewiastych.
 
Gospoda Dworska (czes. Panská hospoda)
Pierwotna drewniana gospoda raciborzycka powstała w roku 1587 i była budowana razem z sąsiadującą kuźnią (w miejscu dzisiejszej restauracji). W latach pięćdziesiątych XIX w. w jej miejscu wybudowano obecną kamienną gospodę. Miano dworskiej zyskała dopiero po roku 1858, kiedy pierwotny właściciel sprzedał ją księciu Jerzemu Wilhelmowi Schaumburg-Lippe. Współczesne zmiany i przebudowy zostały wykonane na początku lat 60-tych XX w.
 
Młyn dworski i magiel
Młyn, który był tu już od wieku XVI, dostał z posagiem żony w roku 1773 młynarz Antoni Ruder. W połowie XIX wieku książę Jerzy Wilhelm Schaumburg-Lippe polecił w sąsiedztwie młyna wybudować empirowy budynek magla. Tam funkcjonował ogromny magiel poruszany wodą, z foluszem i urządzeniami służącymi do pakowania. Podczas rekonstrukcji młyna w roku 1950 dokonano odnowienia drewnianego koła młyńskiego i uzupełniono wyposażenie młynnicy. W maglu w roku 1998 udostępniono do zwiedzania zrekonstruowane urządzenia maglujące w połączeniu z wystawą poświęconą płóciennictwu.
 
Izba czeladna
Po roku 1810 w otoczeniu pałacu wybudowano nowy jednoskrzydłowy obiekt jednopiętrowy (tzw. Kawalierenhaus). Na parterze tego budynku znajdowały się stajnie, na piętrze były pokoje dla gości i kwaterunki służby. Częścią kompleksu była izba czeladna – obiekt służący jako pomieszczenia dla pracowników posiadłości. W niedogodnej suterenie o dwóch izbach mieszkała tu liczna rodzina Panklów. Stąd w dniu 12 września 1837 roku wyruszył korowód ślubny młodziutkiej Barbary Panklowej (przyszłej pisarki Bożeny Niemcowej).
 
Dom Ananasowy – szklarnia
Obok byłej bielarni, przy północnym obrzeżu ogrodu pałacowego, księżna Żagańska w roku 1830 poleciła wybudowanie szklarni w połączeniu z mieszkaniem dla ogrodnika – obiekt nazywany był Ananasowym Domem. Do dziś służy do uprawy i przezimowania roślin tropikalnych z pałacowych pokoi.
 
Rzeźba „Babunia z dziećmi”
Kamień węgielny pod pomnik położono 25 lipca 1920 roku, w setną rocznicę urodzin pisarki Bożeny Niemcowej. Autorem pomniku jest Otto Gutfreund. Rzeźba wykonana została z piaskowca i znajduje się w centrum Doliny Babuni, stanowiąc jeden z najpiękniejszych czeskich pomników związanych z kulturą narodu.
 
Stara Bielarnia
Drewnianą cembrowaną chatę pokrytą gontami wybudował w roku 1797 młynarz Antoni Ruder. Bożena Niemcowa w tej cembrowanej chacie jako dziecko nigdy nie mieszkała, jednak w roku 1844 spędziła tu miłe wakacje razem ze swoimi dziećmi. W tych miejscach osadziła później (w „Babuni”) własne wspomnienia z dzieciństwa przeżytego w Raciborzycach. W latach czterdziestych XIX wieku przy bielarni wybudowano z kamienia dworską piętrową pralnię, stojącą tu do dziś.
 
Jaz Wiktorki na rzece Úpie
Rzeka Úpa, tworząca oś Doliny Babuni, ma swoje źródło u szczytów Karkonoszy. Pomimo tego, że nie jest to szczególnie duża rzeka, jednak czasami potrafi wylać na dużym terenie Doliny Babuni. Rzeka Úpa kończy swój bieg pod Jaromierzem, gdzie stanowi dopływ Łaby. W pobliżu starej bielarni znajduje się Jaz Wiktorki. Pierwotny raciborzycki jaz był drewniany. Jego kształt w przeszłości wielokrotnie ulegał zmianie, uzyskując w końcu dzisiejszą betonową postać.
 
Altana Ryzmburska (czes. Rýzmburský altán)
Z murów rozpadającego się zamku Rýzmburk Piotr Biron, książę Kurlandii i właściciel dóbr nachodzkich i raciborzyckich, polecił wybudować w roku 1798 altanę widokową. Z altany rozpościera się piękna panorama w trzech kierunkach, począwszy od Doliny Babuni aż do Gór Jastrzębich. Kiedy w roku 1912 altanie groziło zawalenie, zdemontowano górną część i zastąpiono ją konstrukcją drewnianą. Altana Ryzmburska jest ostatnim punktem ścieżki edukacyjnej „Dolina Babuni”, mającej swój początek w Czeskiej Skalicy na terenie Szkoły Barunki.                                                                                
 
Tłumaczenie: Krzysztof Karwowski
 
 
Projekt je spolufinancován z prostředků ERDF prostřednictvím Euroregionu Glacensis.